Intervisie? No way! Ervaring van een sceptische advocaat

Door Nicole Van Gelder

De NOvA heeft weer iets nieuws bedacht. Intervisie? Waarom moet dit? Wat kan hij nu leren van anderen die niet gespecialiseerd zijn in zijn rechtsgebied? Het voelt bovendien ook ongemakkelijk om dilemma’s en twijfels te delen met collega’s. In de advocatuur werk je toch zelfstandig. Hij heeft het een tijdje voor zich uit kunnen schuiven maar hij moet wel….

Hij sluit zich aan bij een al bestaande groep. Bij de start wordt de vertrouwelijkheid benadrukt. Dat is in elk geval goed. Daarna wordt even teruggekeken naar een vorige bijeenkomst, gevraagd naar mogelijke kwesties om deze keer te bespreken en vervolgens een van deze dilemma’s gekozen. Er wordt vervolgens volgens een vaste procedure gewerkt: probleem inbrengen, vragen stellen en tips geven. Waarom zo’n strakke opzet; je kan toch gewoon over een kwestie met elkaar praten? Maar het valt hem wel op hoe herkenbaar situaties waar zijn collega’s mee komen. Een collega deelt een casus over een cliënt met wie de communicatie steeds stroever verliep. Hoe ga je hiermee om zonder de professionele relatie te schaden? Hoe trek je grenzen?

Best verrassend hoe waardevol het is om met anderen te sparren. De groep bespreekt ethische dilemma’s, cliëntrelaties en de balans tussen werk en privé. Herkenbaar. Door te luisteren naar verschillende perspectieven gaat hij ook (schoorvoetend) naar zijn eigen werkwijze kijken.

En na een paar bijeenkomsten wordt wat begon als een verplichting vanuit de NOvA een steeds waardevoller ervaring. Hij merkt dat intervisie niet alleen bijdraagt aan zijn professionele ontwikkeling, maar ook aan zijn welzijn als advocaat; een moment van reflectie en groei in een beroep waarin je vaak alleen opereert. Prettig dat de begeleider niet op z’n nek zit of aan hem trekt. Hij heeft het gevoel dat hij niets moet; luisteren en toekijken mag blijkbaar ook.

En dan vraagt de begeleider op een gegeven moment of hij ook zelf een keer een kwestie inbrengt. Zijn eerste gevoel is: nee! Maar eigenlijk weet hij meteen wat zijn vraag kan zijn: Waarom heeft hij de laatste tijd vaker last van cliënten die niet voetstoots zijn adviezen overnemen? Soms maakt hij zelfs ruzie met een client. Mensen worden steeds mondiger en zoeken heel vaak ook zelf op internet allerlei op (en vervolgens menen dat ze weten hoe jouw advies er uit zou moeten zien). Nu hij al een aantal bijeenkomsten in deze groep heeft bijgewoond durft hij het (misschien) in deze vertrouwelijke en veilige sfeer wel in te brengen.

Tijdens de ronde van vragen die hem worden gesteld merkt hij al gauw dat er veel meer invalshoeken zijn waar hij nog helemaal niet bij stil heeft gestaan. Hoe brengt hij zijn advies: als in beton gegoten of kan er nog iets veranderd worden? Voelen cliënten ruimte om mee te denken of bepaalt hij als advocaat het alleen? Heeft hij dan de wijsheid in pacht? Is zoeken op internet echt zo slecht? Vraagt hij wel eens aan zijn client hoe deze het advies ervaart? Komen zijn klanten terug? Er blijken veel meer vragen te worden gesteld dan hij van tevoren had kunnen bedenken. En al die vragen brengen weer nieuwe invalshoeken.

En dan de tips en adviezen. “Neem je client mee in je besluitvorming”, “Vraag hoe je client het traject heeft ervaren” en “Denk eens na over de manier waarop je je advies brengt”. Hij gaat naar huis met een goed gevoel: het blijkt dat hij niet de enige is die dit soort problemen ervaart. Misschien is hij na al die jaren wel een beetje in een vaste groef terecht gekomen. Bovendien heeft hij ineens een schat aan invalshoeken om naar zijn probleem te kijken. Het voelt goed om met collega’s te sparren en dan niet alleen over de juridische inhoud van een casus. Hij was bang dat het als een beoordeling zou voelen maar nu vindt hij: intervisie geeft je echt een kans om te groeien en van anderen te leren. Intervisie is misschien toch zo gek nog niet.